Κειμενουργείο

Όπως όλοι όσοι έχουμε ετοιμόρροπες ψυχές στα θεμέλια του σώματος, έτσι κι εκείνη έριχνε το βάρος της μπροστά για να ισορροπεί πάνω στο κενό. Χωρίς αύριο, μόνο η απόσταση που διανύουν από τη χούφτα της οι λίγες ώρες μέχρι το χωράφι του χρόνου. Πέρα από την απόσταση αυτή κατοικούν όσα μου έλεγε κάθε μέρα:

“Είμαι εξαντλημένη από τον ύπνο. Κατάκοπη από την αδράνεια. Διαρκώ. Ζυγίζω όσο μια ταφόπλακα. Είμαι μια ταφόπλακα. Είμαι η ταφόπλακά μου. Στο χώμα με καρφώνει μια σφυριά από σκέψεις. Χίλιοι Κένταυροι το λαίμαργο ποδοβολητό πάνω στο σώμα μου. Το σώμα μου το περιτριγυρίζει η απουσία. Το περπατάει η απουσία. Το ταΐζει η απουσία. Το χορταίνει!” (…)

Text Factory

Like all of us with crumbling souls at the foundation of the body, she was throwing her weight forward to balance on the void. With no tomorrow, only the distance from her handful of hours to the field of time. Beyond that distance resides all that she told me every day:

“I am exhausted from sleep. Overwhelmed by inactivity. I endure. I weigh as much as a tombstone. I am a tombstone. I am my tombstone. A hammer blow of thoughts drives me into the earth. A thousand centaurs a gluttonous stampede on my body. My body is surrounded by absence. It is walked by absence. It is fed by absence. It is sated!” (…)